മഴയും പ്രണയവും

മഴ പെയ്യുമ്പോള്‍ വെള്ളത്തുള്ളികള്‍
 മാത്രമാണോ താഴേക്ക്‌ വരുന്നത് ?
മണ്ണിനെ മനസാക്കി എഴുതിയ കുറെ കവിതകള്‍
മുളകളായി പൊട്ടിവിരിയാന്‍
സ്വര്‍ഗം അനുഗ്രഹിക്കുന്നതു അപ്പോഴല്ലേ ?
നന്മയും സന്തോഷവും വിരഹവും പ്രണയവും
ദുഖവും മരണവുമെല്ലാം പല നിറങ്ങളില്‍ പെയ്യുന്നില്ലേ ?
മഴതുള്ളിയില്‍ നിറമില്ല എന്നാരാ പറഞ്ഞെ ?
ഒരായിരം മഴവില്ലിനെ
ഗര്‍ഭം ധരിച്ചല്ലേ ഓരോ തുള്ളിയും താഴേക്ക്‌ പറക്കുന്നത്?
ഓരോ മഴത്തുള്ളിയും ഒരായിരമായി
വേര്‍പിരിഞ്ഞു കവിളില്‍ വന്നു
ചുംബിക്കും പോലെയാണ് പ്രണയം
എന്നവനു തോന്നി
പനിചൂടില്‍ ഉരുകുമ്പോള്‍
നെറ്റിയില്‍ നനച്ചിട്ട തുണിതുമ്പില്‍ നിന്ന്
കിട്ടുന്ന തണുപ്പിന്റെ സുഖം പോലെ....
"പുതുമഴ കൊള്ളേണ്ട...പനിപിടിക്കും"
എന്ന വാക്കുകളെ മുറിച്ചു
പെരുമഴക്കാട്ടിലേക്ക് ഓടിക്കയറുന്ന
കുട്ടിയുടെ വാശി പോലെ ...
വെയില്‍ അധ്വാനിക്കാനും
മഴ പ്രണയിക്കാനും ഓര്‍മിപ്പിക്കുന്നു എന്ന്
 പണ്ടാരോ പറഞ്ഞപോലെ
പ്രണയത്തിന്റെ ഓരോ നിറങ്ങളും
ഒരു മഴക്കും മറ്റു മഴക്കും ഇടയിലുള്ള
ആ തണുത്ത കാറ്റിനേക്കാള്‍ സുഖകരമാണ്
എന്ന് അവന്‍ ഓര്‍ത്തു...
പ്രണയപ്പനി പിടിക്കും എന്നറിഞ്ഞിട്ടും
എന്തെ പുതുമഴ നനഞ്ഞത്‌ ?
പനി വരുന്നത് നല്ലതാ...
ഉള്ളിലെ ആശുധികളെ
ചൂടാല്‍ ഉരുക്കി അത് പുറം തള്ളുന്നില്ലേ..

കൊലച്ചതികള്‍....!

വയറ്റില്‍ അതേ  ഇടിയും തൊഴിയുമാണ്...
എന്ത് കുറുമ്പനായിരിക്കും അകത്തു
ഉള്ളതെന്നോര്‍ത്തു അവള്‍ മെല്ലെ
ചിരിച്ചു...
ഇപ്പോള്‍ തീരെ വയ്യതായിട്ടുണ്ട്...
ക്ഷീണവും അസ്വസ്ഥതയും കൂടുതല്‍ ആണ്...
ഒന്നും കഴിക്കാനും കഴിയുന്നില്ല..
എന്നാ ഇവന്‍ ഒന്ന് പുറത്തു വരുക...!
വയറില്‍ തഴുകി കൊണ്ട് അവള്‍ ഓര്‍ത്തു...
മുറിക്കു വെളിയില്‍...കഴിക്കാത്ത ഭക്ഷണം പാത്രത്തില്‍ നിന്ന് മാറ്റാന്‍ അവളുടെ ഭര്‍ത്താവ് വന്നു നില്‍പ്പുണ്ടായിരുന്നു...

കുഞ്ഞു ജീവൻ തുടിപ്പ്  വെച്ച നാളിൽ  കീചകവധം ആട്ടക്കഥ
 ഡോക്ടര്‍ക്ക്‌വന്‍തുക കൊടുത്തു അവളുടെ വയറ്റില്‍ കളിപ്പിച്ചപ്പോള്‍ അയാള്‍ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല ആ ജീവന്റെ സത്തെല്ലാം ഊറി വന്നു അവളുടെ കാലിലെ ചങ്ങല ക്കഷ്ണങ്ങളായി
രൂപമെടുക്കുമെന്ന്‍....!
പക്ഷെ....അവള്‍  അപ്പോഴും വയറ്റില്‍ ചുമക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു
എപ്പോഴും ഉള്ള അനക്കങ്ങളായി....
ചവിട്ടലും കുത്തലുകളുമായി...
ആ കുറുമ്പുകാരനെ ...!
വര്‍ഷങ്ങളായി ചുമക്കുകയാണ്...ഒരിക്കലും  വെളിച്ചം കാണാന്‍ സമ്മതിക്കാതെ...
.അവളുടേത്‌ മാത്രമായി അങ്ങനെ....

ശംഖും കല്ലും...

ശംഖും കല്ലും ഒരിക്കല്‍ കണ്ടു മുട്ടി.
 വിശേഷങ്ങള്‍ പറയുന്നതിനിടയില്‍ കല്ല്‌ ചോദിച്ചു.
"എങ്ങനെ ഈ കടലിന്‍റെ അടിമത്വത്തില്‍ കഴിയുന്നു..?.
എനിക്ക് ജലത്തെ തന്നെ വെറുപ്പാണ്.
സ്വന്തമായി ഒരു ആകൃതിയുമില്ല.
എന്നാലും ഒരു കല്ലിനെപ്പോലും ഉരച്ചുരച്ചു ആകൃതി മാറി ഇല്ലാതാക്കി കളയും.."
ശംഖുപറഞ്ഞു.."പക്ഷെ.എനിക്കെല്ലാം ജലമാണ്..
കടലിന്റെ അടിമത്വം ഞാന്‍ ആസ്വദിക്കുന്നു
തിരകള്‍ എന്നിലേക്ക്‌ പാഞ്ഞടുക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ എതിര്‍ക്കാറില്ല...
കടല്‍ സ്നേഹിച്ചു സ്നേഹിച്ചാണ് എന്നെ അടിമപ്പെടുത്തിയത്..
ദാ..ഇപ്പോള്‍ എന്നെ കാതോരം ചേര്‍ത്ത് നോക്കൂ.."

കല്ല്‌ ഒരു നിമിഷം സ്തംഭിച്ചുപോയി...
കടലിനെ മാത്രമല്ല...ഏഴു സമുദ്രങ്ങളും അവയുടെ കരിനീലനിറമുള്ള രഹസ്യങ്ങളും ഉള്ളിലാക്കിയ ശംഖിനെക്കണ്ട്..."
അമ്പരന്നു കണ്ണ് നിറഞ്ഞുകല്ലിന്..
കല്ല്‌ നിര്‍ത്താതെ കരഞ്ഞു...ഒപ്പം മണലായി മാറിയ പല കല്ലുകളുംചേര്‍ന്ന് കരഞ്ഞു...
അങ്ങനെ മണല്‍ത്തരികള്‍ കരഞ്ഞു കരഞ്ഞു കടലിന് ഉപ്പുരസമായത്രേ....!!!

ഒരു കവിത പിറക്കാന്‍...

ചിതല്‍പുറ്റ് പോലെ  ജീവന്‍റെ വേരുകളിലേക്ക്  പടര്‍ന്ന വാക്കുകള്‍...
വരികളും വാക്കുകളും മറന്ന കവിതയായി ഞാനൊഴുകി...
അക്ഷരങ്ങളോട് പിണക്കം ആയിരുന്നു...
എടുത്തു തീര്‍ന്ന അക്ഷരങ്ങളും
ഒരിക്കലും എടുക്കാത്ത അക്ഷരങ്ങളും
ഏടുമുറികളില്‍ കലപില കൂട്ടി....
എന്‍റെ കവിത എന്നൊന്നില്ലായിരുന്നു..
കാരണം ഞാന്‍ കവിത ആയിരുന്നു
സര്‍പ്പക്കാവും അമ്പലക്കുളവും തല നീട്ടിയ കവിത
മഷിത്തണ്ടും മയില്‍പ്പീലിയും നിധിയായി കുഴിച്ചിട്ട കവിത
മാങ്ങാച്ചുനയും കൈതപ്പൂവും മണക്കുന്ന കവിത
മാടനും  മറുതയും ഒടിയനും കണ്ണുരുട്ടിയ കവിത
വിപ്ലവം വേരാഴ്ന്ന, തോക്കും ബോംബും ഒളിപ്പിച്ച കവിത
ചോരപ്പുഴയും അഴുകിയ തെരുവും ചുടലനൃത്തം ചവിട്ടിയ കവിത
പക്ഷെ അക്ഷരങ്ങളെ എഴുത്താണിയാല്‍
താളില്‍ തറയ്ക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല
വരികള്‍ക്കു ശ്വസിക്കാന്‍ കഴിയാതെ പിടഞ്ഞു ചത്തു
വാക്കുകള്‍ കൂട് തുറന്നു വിട്ട കിളിയായി പറന്നകന്നു
 ജീവന്റെ കവിതയില്‍ ചിതല്‍ മൂടിയിരുന്നു...
യുഗങ്ങളായികാത്തിരിപ്പിലാണ്...
ഇനി എന്നെങ്കിലും എപ്പോഴെങ്കിലും
വാല്‍മീകിയായി പുറത്തു വരാന്‍...

വേട്ടനീതി ?

ചോര തളംകെട്ടുന്നു...
തലച്ചോറില്‍..,നെഞ്ചില്‍...പ്രാണനില്‍..
അവന്‍ ഒന്നുകൂടി ഞെരങ്ങി...
ഇപ്പോള്‍ കളിപ്പാട്ടത്തിന്‍റെ മിന്നാമിന്നി നിറം ഇല്ല..
കഥപുസ്തകത്തിലെ  താമരനൂല്തിന്നുന്ന അരയന്നവും
ആഴത്തിലേക്ക്ഊളിയിട്ടുപോയി..
കണ്ണില്‍ ചോര മാത്രം
കളിയ്ക്കാന്‍ കൂട്ടാത്തതിനു
 കെറുവിച്ച കവിളും
 മഴയിൽ കളിയ്ക്കാൻ കൊതിയുള്ള കണ്‍പീലിയും,
അപ്പോഴും പുറത്തെ  തൊടിയിൽ
  ചുറ്റി തിരിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു
ഒന്നാം തരത്തിലെ
പാഠപുസ്തകത്തിലെ വേട്ടക്കാരൻ
ഇപ്പോൾ കണ്മുന്നിൽ ....
തലയിൽ  പുഴു അരിക്കുന്ന അസ്വസ്ഥതയും,
കണ്ണിൽ നിന്ന് കൊള്ളിയാൻ പായുന്ന വേദനയും
 ഇപ്പോൾ അറിയുന്നേ ഇല്ല..
"എന്താ മോനേ ....പേടിക്കണ്ടാ..
നിന്റെ ചേട്ടനല്ലേ.. ദാ..ഇങ്ങു അടുത്തേക്ക്   വാ .."
കരയാൻ അറിയാഞ്ഞിട്ടല്ല;
കരച്ചിൽ പണ്ടേ മറന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു ...
വേട്ടക്കാരൻ  കരുതിയ പോലെ തന്നെ കാര്യങ്ങൾ നടന്നു... കുഞ്ഞാണ്‍കിളിയുടെ   തൂവലും
 പിഞ്ചു എല്ലുകളും  പോലും അയാൾ വിഴുങ്ങി...
പല വട്ടം  അയാൾക്ക്   മുന്നില് അവൻ മരിച്ചു വീണു...
എല്ലാ മാസവും മുടിയില്ലാത്ത കൊച്ചുതലയിൽ
 പതിക്കുന്ന ശക്തിയേറിയ കിരണങ്ങളെക്കാളും
മൂർച്ചയായിരുന്നു  അയാളുടെ
അഴുകിയ വാക്കുകള്‍ക്കു  എന്ന് അവനു തോന്നി...
ഓരോ തവണയും വേട്ടവന്യതക്കാടിൽ  നിന്നോടിതളർന്നു,
 ജന്മങ്ങളുടെ കാറ്റു പോയ ബലൂണുകൾ  പോലെ
 അവൻ ...
'വയ്യാത്ത കുഞ്ഞല്ലേ പാവം'എന്ന്  പറഞ്ഞു
അവനെ  ഓർത്തു നൊന്തു അമ്മക്കിളി ..
ഒരു നനഞ്ഞ പകലിൽ ആ പിഞ്ചു,
ശക്തിയായി നിലവിളിച്ചു...
'മുട്ടായിചേട്ടൻ' പുറകെ വരുന്ന സ്വപ്നം കണ്ട് ...
അന്നാണ്‌ ഇരപിടിയൻ നീർക്കോലിയും
 ഒറ്റക്കണ്ണി കാക്കപ്പെണ്ണും ..
കാറ്റിനോട് സത്യം പറഞ്ഞത്...
കാറ്റ് ആ കഥ പറഞ്ഞെത്തും  മുൻപേ
 അവൻറെ ചങ്കിലെ പിടച്ചിൽ
അനിശ്ചിത കാലസമരം തുടങ്ങിയിരുന്നു,,,

ചോരക്കുറിപ്പ് ; പെണ്ണിന്റെ മറയാത്ത ശരീരത്തിൻറെ അളവും അവൾ ഇരുട്ടിൽ പുറത്തിറങ്ങുന്ന മണിക്കൂറുകളുടെ കണക്കും കൂട്ടിക്കിഴിച്ചു അവയും ബലാത്സംഗങ്ങളുമായി ഉള്ള കൃത്യമായ ബന്ധം കണ്ടുപിടിക്കുന്ന മാന്യശാസ്ത്രജ്ഞരോട്,,,  നേരെ നില്ക്കാൻ ആരോഗ്യമില്ലാത്ത ഒരു പിഞ്ചുബാലനും പ്രതികരിക്കാൻ കഴിവില്ലാത്ത പശുക്കിടാവും ഏതു കാമദാഹമാണ് 'ശ്രേഷ്ഠപുരുഷനിൽ' ഉണർത്തുന്നതെന്നതിനു കൂടി ഒരു സിദ്ധാന്തം വൈകാതെ കണ്ടെത്തണമെന്ന് അപേക്ഷ ...

ഒരു ചെറിയ ഭൂമികുലുക്കം...!

               ഒരു ചെറിയ ഭൂമികുലുക്കം ...!

അനിയനു വിട്ടുമാറാത്ത പനിയും  ക്ഷീണവും  ഉണ്ട് എന്ന് കഴിഞ്ഞ ദിവസം വീട്ടില് നിന്ന് വിളിച്ചപ്പോൾ അറിഞ്ഞു...

വിഷമില്ലാത്ത പച്ചക്കറികളും നല്ല ആരോഗ്യശീലങ്ങളും രോഗങ്ങളില്ലാത്ത ബാല്യവും ഉണ്ടായിരുന്ന കാലത്തേ പറ്റി ഞാൻ അപ്പോഴാണ് ഓർത്തത്‌...

പക്ഷേ അതിനു ഒരുപാടു കാലം പഴക്കമില്ല....ഒരു രണ്ടു  തലമുറ  മുന്നോട്ടു പോയാൽ  മതി ..

കഥ നടക്കുന്നത് മലബാറിൽ ...

തിരുവിതാങ്കൂറിൽ നിന്നുള്ള   കുടിയേറ്റം  അതിന്റെ ഉച്ചസ്ഥായിയിൽ നില്ക്കുകയാണ്...

എൻറെ അച്ഛന്റെ  അച്ഛന്റെ അച്ഛൻ ...അതായതു മുത്തച്ഛൻ ആണു നായകൻ 

(ഏഴു അടി ഉയരം ,അതിനൊത്ത വണ്ണം ...അജാനുബാഹു എന്നോ ആരോഗദ്രിഢഗാത്രൻ  എന്നോ മൂപ്പരെ വിളിക്കാം...)

സന്ധ്യക്ക്‌ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യ കുട്ടികൾക്ക്   (എന്റെ വല്യപ്പനും അടങ്ങുന്ന 5 പേർ ) ഭക്ഷണം കൊടുക്കുകയാണ്...അപ്പൻ ഇതുവരെയും എത്തിയില്ല...ചെറിയ മഴക്കോളുണ്ട് ...
ഈ  ഭക്ഷണം എന്ന് കേട്ട് ആരും തെറ്റിധരിക്കരുത് ...ഒരു വീട്ടിലുള്ള എല്ലാ വയറുകളും നിറക്കാൻ ഒന്നും ഉള്ളതൊന്നും അന്നുണ്ടായിരിക്കില്ല  ... ഒരുവിധം എല്ലാ ഇടത്തും അവസ്ഥ ഇതു തന്നെ ...കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കും  അപ്പനും വല്ലതും കൊടുക്കാനേ  അവ തികയു...ആപ്പോൾ സ്ത്രീകളായ.ഭാര്യമാരായ,അമ്മമാരായ,ഒരുപാടു ജോലികൾ  ചെയ്യുന്ന  കുടുംബിനികളോ  ? ഈ ചോദ്യം , കഥ പറഞ്ഞു തന്ന എൻറെ വല്യമ്മയോടും ഞാൻ   ചോദിച്ചു...ഉണക്കമരച്ചീനിയോ   കഞ്ഞിയോ കഴിക്കും എന്നായിരുന്നു ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ച മറുപടി .."അവർ മുണ്ടു മുറുക്കിയുടുക്കും"
  എന്റെ അമ്മച്ചി നെടുവീർപ്പോടെ  പറഞ്ഞു ...
ശരി  കഥയിലേക്ക് വരാം ..
അങ്ങനെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ  ഭക്ഷണം കഴികുമ്പോൾ പെട്ടെന്നൊരു മുഴക്കം ...വീട് ചെറുതായി ഒന്ന് കുലുങ്ങി...ഇടിമുഴക്കം   ആണോ ഭൂമികുലുക്കം ആണോ എന്നറിയാതെ അമ്മയുടെ നെഞ്ചിലേക്ക് മുഖം അമർത്തി   കുഞ്ഞുങ്ങൾ ...
"എടി കുഞ്ഞുപ്പെണ്ണേ .."അപ്പന്റെ സ്വരം .....!
ഭയഭക്തിബഹുമാനത്തോടെ ചാടി എണീറ്റു  വാതിൽ മറവിൽ പോയി നിന്ന് ചോദിച്ചു ...."എന്നതാ ഏതാണ്ടു വല്യ ഒച്ചയും മൊഴക്കവും ...?"
 അമ്മയുടെ മുണ്ടിൻറെ വാലിൽ നിരയായി കുട്ടികളും...
  അവർ അപ്പന്റെ  കയിലെ പൊതിയിലെ  സാധ്യതകളെ പറ്റി സ്വപ്നം കാണാൻ   തുടങ്ങിയിരുന്നു  ...
തൻറെ സ്ഥായിയായ നിസംഗ ഭാവത്തിൽ മൂപ്പർ
".ഓ  ... അതെന്റെ കൈമുട്ടു   ഈ ഭിത്തിയിൽ ഒന്നിടിച്ചതാ ..നീ ഇച്ചിരി വെള്ളം കോരിവെക്ക് .."
എന്ന് പറഞ്ഞു  അകത്തേക്ക് കയറിപ്പോയത് തുറന്ന വായോടെ നോക്കി  നിൽക്കാനേ ഭാര്യക്കും കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കും കഴിഞ്ഞുള്ളൂ...
                                                               ***
 ഇതായിരുന്നു അന്നത്തെ ആളുകൾ ..!കാട്ടുമൃഗങ്ങളുടെ അലർച്ചയും വിഷസർപ്പങ്ങളുടെ സീൽക്കാരവും ഉള്ള കറുത്ത കാടുകൾ വെട്ടിത്തെളിച്ച് കപ്പയും കാച്ചിലും തെങ്ങും കവുങ്ങും വെച്ചുപിടിപ്പിക്കാനും ,മലമ്പനിയും വസൂരിയും ദയ ഇല്ലാതെ തങ്ങളുടെ എണ്ണം കുറയ്ക്കാൻ  അടുത്തെത്തുമ്പോൾ മനസാന്നിധ്യത്തോടെ  നിൽക്കാനും     ഒന്നുമില്ലാത്ത പട്ടിണി കർക്കിടകങ്ങളിൽ പ്രതീക്ഷ കളയാതെ മുന്നോട്ടു പോവാനും .അവർക്ക് ...കഴിഞ്ഞു ..അദ്ധ്വാനത്തിന്റെ ഫലം കാണാൻ കഴിയാതെ വേർപിരിയുന്ന തൻറെ  ഇണയുടെയും മക്കളുടെയും ഓർമകളുമായി  ജീവിക്കാൻ അവർക്കു  കഴിഞ്ഞു ..ആരോഗ്യമുള്ള മനസും ശരീരവുമായി ...

പിൻകുറിപ്പ് :ഒരുപാടു വിയർപ്പൊഴുക്കി ചോര നീരാക്കി മണ്ണിനോടു  പോരാടിയ എന്റെ പൂർവികർക്കും എല്ലാ കുടിയേറ്റ കർഷകർക്കും  സമര്പ്പിക്കുന്നു...അവരുടെ വിയര്പ്പിന്റെയും സ്നേഹാനുഗ്രഹങ്ങളുടെയും  ഫലമാണ് ഞാനടങ്ങുന്ന എന്റെ തലമുറ അനുഭവിക്കുന്നത്   എന്നറിഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്നെ ...
അവരുടെ കഥകളും ഓർമകളും  സ്വപ്നങ്ങളും   ഒന്നും ഇല്ലതായിട്ടില്ല ...അവ ഈ  മണ്ണിൽ തന്നെ ഉണ്ട് ... ചില വേരുകൾ  പോലെ ...അടുത്ത  മഴയിൽ വീണ്ടും തളിരിടാൻ ...

ശവപ്പെട്ടിയിലെ പൂക്കള്‍

ശവപ്പെട്ടിയിലെ പൂക്കൾ ....
അവ ആർക്കു വേണ്ടിയാണു ?
ആരാണ് അതിൻറെ ഭംഗി ആസ്വദിക്കുന്നത്‌ ?
ഒരു പകൽ മായും  മുൻപേ കരിഞ്ഞു കൊഴിയുന്ന അവ ..
എന്താണ് മൗനമായി പറയുന്നത് ?
ചുവപ്പും മഞ്ഞയും നിറ ത്തിൽ  കത്തുന്ന ആ നാളങ്ങൾ
 മങ്ങാൻ വെറും ഒരു ദിവസം മതി  ....
ഒരുപാടു പ്രണയങ്ങളും സ്വപനങ്ങളും  ആഘോഷങ്ങളും ...
എല്ലാം കണ്ടു ഒടുവിൽ ഉണങ്ങിപോകുന്ന ആ പൂക്കൾ പോലെ ...
വെയിൽ  ഉള്ള പ്രഭാതത്തിൽ   അപ്രത്യക്ഷമാകുന്ന മഞ്ഞുതുള്ളിപോലെ ...
ആ പെട്ടിയിൽ മറ്റൊരു ജീവിതവും ഇല്ലാതാവുന്നത് ആരാണ് കണ്ടത് ?