പാറകൾക്ക് ഇടയിൽ അവൾ ഇരുന്നു

പാറയിൽ പായൽ പൂത്തത് അവളുടെ സിംഹാസനം പോലെ

അവളുടെ പീലികൾ ഓരോന്നും നിറയെ കണ്ണുകൾ

അവളുടേ തീക്ഷ്ണത കൊണ്ടു വെയിൽ തണുത്ത് മാറി നിന്ന്

അവളൊരു പേടിയുള്ള കരിമ്പൂചയായി

അതിൻ്റെ കണ്ണിൽ മഞ്ഞ വെളിച്ചം ആകുലപ്പെട്ട് നാലു പാടും ചിതറി

പേടി ആയിരുന്നൂ അതിൻ്റെ ശക്തി

പാതി ഇരുട്ടത്ത്

പാതി വെയിലിൽ അത് അവളെ തന്നെ നോക്കി

പിന്നെയവൾ കാട്ടു പോത്തായി

കാമവും അക്രമവും പെരുത്ത് നിന്നിടത്ത് കറുത്ത മണ്ണ് മുഴുവന് അവള് കുത്തിയിളക്കി

മുരണ്ടു. 

കോടിയിലകൾ ഉള്ള വന്മരത്തിലെ ഒരു പൊടി ഇലയായി. കാറ്റ് വന്നപ്പോൾ ശബ്ദമില്ലാതെ, കൂട്ടത്തിലുള്ള ഇലകളോട് മിണ്ടാൻ പറ്റാതെ കൊഴിഞ്ഞു കറുത്ത മണ്ണിൽ ഇല്ലാതായി

പക്ഷിയായത് ഏറ്റവും ഒടുവിലായിരുന്നു. 

ചുവപ്പ് നെഞ്ചിൻ്റെ ഉള്ളിൽ ജീവിക്കാനുള്ള ദാഹം തിളച്ചു

കഥ പറയാൻ ഓർത്തു ഓർത്തു 

ഉള്ളിലെ കഥകളെല്ലാം ചത്തപ്പോൾ 

അവള് വീണ്ടും അവളായി.

ആയിരിക്കുക എന്നതിൽ കവിഞ്ഞ് മറ്റൊരു സത്യമില്ല എന്നറിഞ്ഞു പായലിൽ ചേർന്ന് പാറയിൽ ചേർന്ന് വെയിലിൽ അലിഞ്ഞ് അങ്ങനെ ഇരുന്നു.