ഇല കൊഴിയുന്നുതും 

മരം ഉണങ്ങുന്നതും 

മനുഷ്യർ മരിക്കുന്നതും മാത്രം കാണുന്ന ഒരുത്തി ആയിരുന്നു അവൾ.

കാമുകനെ ചുംബിക്കുമ്പോൾ അവള് ഇങ്ങനെ ഓർത്തു

ഈ നെറ്റി ഒരു ദിവസം തണുത്തു മരയ്ക്കും

കൈകൾ കോർത്ത് പിടിച്ച് നടക്കുമ്പോ അവള്ക്ക് പ്രേമം തോന്നിയില്ല

കൈകൾ അഴുകുന്നതും 

അസ്ഥി വെളിവാകുന്നതും ആലോചിച്ചു അവൾക്ക് പേടിയും രസവും തോന്നി.

അവളുടേ ചെടികൾ വെള്ളം ഒഴിക്കപ്പെടാതെ ശുശ്രൂഷിക്കപ്പെടാതെ ശോഷിച്ചു.

ഒരിക്കല് മരിച്ചു മണ്ണാകുന്ന അതിനോട് അവൾക്ക് വലിയ പ്രതിബദ്ധത തോന്നിയില്ല.

കുഞ്ഞുങ്ങളെ നോക്കി ചിരിക്കാനും 

ഇടക്കു അമ്മയുടെ കഴുത്ത് തിരുമ്മി കൊടുക്കാനും

തെരുവുപട്ടികൾക്ക് ബിസ്ക്കറ്റ് കൊടുക്കാനും അവള്ക്ക് ജാള്യത തോന്നി.

അവയെല്ലാം മരിക്കുമ്പോൾ ജീവൻ്റെ തുരുത്തിൽ ഒറ്റപ്പെടുന്നത് ഓർത്ത് അവള്ക്ക് അറപ്പ് തോന്നി.

ഒരു രാത്രി , വേനൽ ഉരുകി ഒട്ടിയ ദേഹത്ത് മെല്ലെ തണുപ്പ് മിന്നിക്കയറി

പെരുവിരൽ തൊട്ട് തലമുടി വരെ തണുത്ത്, ഹൃദയം നിലച്ചു പോയ ആ സ്വപ്നത്തില് അവള് മരണത്തെ അറിഞ്ഞു

കത്തിയേക്കാവുന്ന, വെള്ളം കയറി ചീർത്ത് പോയേക്കാവുന്ന 

തണുത്താൽ അഴുകിയേക്കാവുന്ന അവളുടേ സ്വന്തം ദേഹത്തെ അന്നവൾ ശരീരത്തിൽ നിന്നൽപം മാറി നിന്നു കണ്ടു. 

ഭയന്ന്, മരണത്തിൻ്റെ ശക്തിയോട് യാചിച്ച് അവളാ രാത്രി തിരിച്ച് വാങ്ങി.

ജീവനുള്ളതും ഇല്ലാത്തതുമായ എല്ലാത്തിനോടും അതിപുരാതനമായ സ്നേഹം തോന്നി.

കല്ലിനും മണ്ണിനും മുന്നിൽ നിന്ന് പൊട്ടിക്കരഞ്ഞ,

മുൾചെടികളെ ചുംബിച്ച, 

 അരുവികളെ നോക്കി ഒരുപാട് നേരം പുഞ്ചിരിച്ച അവളെ അന്ന് മുതൽ എല്ലാവരും ഭാന്തിയെന്നും കൂടോത്രക്കാരി എന്നും വിളിച്ചു.