What's this pain called?
Why this music is taking me to faraway woods and darkness
The collarbones
The heartbeats
and the smile that taste like tears
I wish to runaway from me
to the home I don't really belong
I wish to light a candle
I know...
I abandoned that old house
I know I shouldn't be here
It hurts to not be here
It hurts to be here
Oh take me back to the timeless past
Let's be nameless birds
Your love hurts
Your love heals
Would you stay longer ?
I'm new to this new world of mine
Trust me this time ?
You smile and you love
Like always
I am still scared to sleep
You smile again
My words...
weak and coward
All I have is this pain
Would you do something with it ?

നിശാശലഭങ്ങളുടെ സ്വപ്നം

ഇനിയെഴുതേണ്ടത്  സ്വപ്നങ്ങളെക്കുറിച്ചാണ്.  കണ്ണടഞ്ഞാൽ കുഴിഞ്ഞു താഴേക്കു  വീഴുന്ന ഉറക്കത്തിന്റെ
ഗുരുത്വാകർഷണം ഏറെയുള്ള  സമയസ്ഥല മണ്ഡലങ്ങൾ...

വിഷാദം എഴുതി,  വിഷാദം കേട്ടു  വിഷാദത്തോടെ  നൃത്തം ചെയ്തിരുന്ന  പഴയ എന്നെ മുടിത്തുമ്പു മുതൽ  വിരലറ്റം വരെ പുതുക്കുന്നതിനാവാം.

ദുസ്വപ്നങ്ങളെ ഭയന്ന് ഉറങ്ങാതെ ഉണർന്നിരുന്നു തീർത്ത രാത്രികളോടുള്ള വാശിയാവാം.. 

ഭംഗിയുള്ള സ്വപ്‌നങ്ങൾ കാണാൻ കൂട്ട് കിട്ടിയതിന്റെ സന്തോഷമാവാം

നിലാവ് പോലെ മനം മയക്കുന്ന,  സ്വപ്നങ്ങളേക്കാളും ചന്തമുള്ള  മനസിന്റെ പുതുനിലങ്ങളോടുള്ള പ്രേമമാവാം..

ഇത് തുടങ്ങിയത് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.. ചുഴലിക്കാറ്റ് കൂടിയ മഴത്തുള്ളി കടുത്ത മഴയാവുന്നു 

മഴയും കാറ്റും വന്നു വെളിച്ചം കളയുന്നു 

മെഴുകുതിരി കത്തിക്കാതെ ഇദിത് പിയാഫിന്റെ പാട്ടുകേട്ട് ഞാൻ മുറിയിലെ അരക്ഷിതാവസ്ഥയോടും വിഷാദത്തോടും ഒന്നാവുന്നു.. 

ഇരുട്ടിലേക്കിറങ്ങി നടന്നപ്പോൾ തണുപ്പ് തേടി വന്ന തേളുകളുടെയും തവളകളുടെയും കൂട്ടത്തിലാണ് അവനെ കണ്ടത്.. അവൻ അവരിലേക്കും എന്നെ എത്തിച്ചു. ഉറക്കമില്ലാത്ത അ രാത്രി പുക വലിച്ചും ചായ കുടിച്ചും ഒന്നിച്ചിരുന്നപ്പോൾ സംഗീതമില്ലെങ്കിലും തലക്കുള്ളിൽ നിർത്താൻ മറന്ന മ്യൂസിക് പ്ലെയറിൽ നിന്നെന്ന പോലെ പാട്ടുണ്ട്.  

ഭൂമി ഞങ്ങൾക്ക് താഴെ . കടൽ തൊട്ടു മുന്നിൽ. ഞങ്ങൾ മാത്രം ധ്യാനത്തിന്റെ ശക്തിയാൽ കണ്ട ചുവന്ന പേരില്ലാത്ത വെളിച്ചം, അവർ പാടുന്ന പാട്ടുകളും പാട്ടിൽ അലിഞ്ഞ നൊമ്പരവും.  

സ്വപ്നം തുടങ്ങിയിട്ട് നേരമൊത്തിരി ആയെന്നു ഞാൻ എന്നെ ഓർമ്മിപ്പിക്കാൻ മറന്നു. പൂമ്പാറ്റയായി നിറമുള്ള ചിറകുള്ള ഞാൻ.. ശബ്ദങ്ങൾക്ക് നിറവും ചിന്തകൾക്ക് ഈണവും ഓർമകൾക്ക് മണവും... അവരെല്ലാം 

 കലമാൻ, മൂങ്ങ, ചെമ്മരിയാട്, കരികില പക്ഷി എന്നിവയെ പോലെ സാധുക്കൾ ആയിരുന്നു. കണ്ണിൽ കാടിന്റെ നന്മ. പാട്ടിൽ സ്നേഹം. സന്തോഷം വെച്ച് തുന്നിപിടിപ്പിച്ച നീണ്ട മുടിയിലെ പൂക്കൾ. കടൽത്തീരത്ത് ശ്മശാനത്തിലെ തീ കെട്ടിട്ടില്ലായിരുന്നു. അത് കണ്ട് കാറ്റ് പോലും കൊണ്ട് ശബ്ദം ഉണ്ടാക്കാതെ മൂകമായി പനകൾ നിലകൊണ്ടു. വെളുപ്പിന് നാലു മണിക്ക് അവയിൽ ഒരു തരം പ്രാർത്ഥന പൂർവമായ ചടങ്ങ് പോലെ ചെത്തുകാരൻ കയറുന്നത് നോക്കി ഞങൾ താഴെ കാത്ത് നിന്നു. കള്ളിന്റെ മധുരം നാവിൽ നിന്നു മായുന്ന അതേ വേഗത്തിൽ തീരത്ത് പുലർച്ചയെത്തി.

ഇപ്പോൾ പാട്ട് പാടുന്നത് കടലാണ്. കണ്ണീരും തേങ്ങലും പൊട്ടിച്ചിരിയും മൂളിപ്പാട്ടും പിടിച്ചു വാങ്ങി സുന്ദരമായി അങ്ങ് പാടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.. 

പനക്കൂട്ടങ്ങൾക്ക് കീഴെ ഞങ്ങൾ ഉന്മാദികളുടെ സ്വപ്നം.. 

കിളികളായി കാട്ടിലെ പൂക്കളായി പൂവിലെ പൂമ്പാറ്റയും കടലിലെ മീനുമായി. പനയിലെ യക്ഷിയും യക്ഷി കുടിക്കുന്ന പനങ്കള്ളിലെ നുരയുമായി ..

The Gardner

The Gardener
he trimmed them all

cut their new wings off
he wanted them to look perfect

he loved the nature
he thought

he wore 'eco-friendly'
he ate in clay pots

'I like things natural'
he used to say

"you will not know it now
for people will look at you with awe

how perfect you look
how good you are
in the beautiful shapes that I am giving"

that tree with old roots and new leaves said
who gave you the right?
who taught you the meaning of 'perfect'?

what do you think is 'beauty'?
why do you pour us into your poor jar of fallacy?

കാല്പനികത്തരം  എന്നോട് വേണ്ട !

നിന്റെ നീളന്മുടി
ഇന്നത്തെ ഫോട്ടോയിൽ  കാണാനില്ലെന്നത് 
വിഴുങ്ങാതെ വായിലിട്ടു കൊണ്ടും

മഞ്ഞിൽ  കുഴഞ്ഞ നിലാവിനെ
ഗെറ്റൗട്ടടിച്ചു
ജനലും വിരിയും കൊട്ടിയടച്ചു കൊണ്ടും

ഉത്തര കൊറിയയുടെ
മനുഷ്യാവകാശ ലംഘനങ്ങളെ കുറിച്ച്
പകുതി ബോധത്തിൽ കലപിലാ  വായിച്ചു കൊണ്ടും

നീയില്ലാതെ  എങ്ങനിത്ര ധൈര്യത്തോടെ
ഭ്രാന്തിനോട് പൊരുതുന്നെന്നു എന്നോട് ചോദിച്ചു കൊണ്ടും

 രണ്ടാഴ്ച   മുൻപ് നമ്മൾ കണ്ട
 മീൻകുളത്തിന്റെ  ഓരത്തെ
ചുവരിലെ ഇലപടർന്ന  ചിത്രങ്ങളെ ഓർക്കാതെ ഓർത്തു കൊണ്ടും

ഇന്നുറങ്ങും വരെയുള്ള
എന്റെ മണ്ടൻ സമയത്തെ പറ്റി 
വ്യാകുലപ്പെട്ട് കൊണ്ടും

എന്റെ വായിലൂറി  വരുന്ന കവിതയോടു ഞാൻ വീണ്ടും   പറഞ്ഞു
"കാല്പനികത്തരം എന്നോട് വേണ്ട "

ഈ രാത്രിയെ  എഴുതി ഞാൻ വീര്യം തീർക്കില്ല
ഉറക്ക കയങ്ങളിലേക്ക് എടുത്തു  ചാടില്ല
ആത്മാവിനെ മയക്കികിടത്താൻ
വേദന കൊല്ലികളെ വിഴുങ്ങില്ല
ഈ രാത്രി എനിക്കിങ്ങനെ തന്നെ വേണം 
 വെള്ള പുതപ്പിച്ചു കിടത്തിയ
എൻ്റെ  പ്രണയത്തെ നോക്കി
വേദന വെള്ളം തൊടാതെ ചവച്ചു
എനിക്ക് വെറുതെ ഇരിക്കണം 

നിന്റെസങ്കടം
എൻ്റെ ആനന്ദം
എൻ്റെ ലോകത്തോടുള്ള സ്നേഹം,
നന്ദി  നിറഞ്ഞ ചിരി
നിന്നെ ഉറക്കത്തിൽ കൊല്ലാൻ  വരുന്ന
 പേടിയുള്ള  നുണകൾ
നിന്റെ ഡോക്ടർ  ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് പറയുന്നു
നീല ഗുളിക
 മാത്രം  പോരാ
 നീയും വേണം
അവനെ പുതപ്പു പോലെ കാക്കണം
നിന്നെ  കാക്കാൻ
 നിന്റെ ഉറങ്ങുന്ന ഉടലിനേം ജീവനേം
 ഞാൻ പൊതിയുന്നു
മുള്ളു കൊണ്ട് നീ മുറിഞ്ഞു ചോര പൊടിയുന്നു
ആൻക്സൈറ്റി നിസാരമാക്കല്ല്
ഡോക്ടർ സ്വപ്നത്തിലോർമിപ്പിക്കുന്നു
ആദി  ശൈശവത്തിലേക്ക്
 അമ്മയുടെ നെഞ്ചിലേക്ക്
 നീ നീന്തും
 ചുണ്ടു
കൊച്ചു പക്ഷി പോലെ ദാഹിക്കും
ഞാൻ  'മീ ' അകാൻ നോക്കി തോൽക്കും
നീ കണ്ണനായി തന്നെ
 നെഞ്ചിടിച്ചു
 പേടിച്ചു
 ചുരുണ്ടുറങ്ങും
 നിന്റെ നെഞ്ചിടിപ്പ് കൂടുമ്പോ
 ഞാൻപേടിച്ചു രുദ്രാക്ഷങ്ങളെ ശർദിക്കും
ഞാൻ കെട്ടിപ്പിടിച്ച നീ
 മിടിക്കുന്ന ഹൃദയം മാത്രമായി വലുതാകും
ചുവന്ന മേഘങ്ങൾ
 എന്നെ നിലത്തിട്ട് തിരിച്ചു പോകുമ്പോ
ഞാൻ നിന്നിലേക്കുള്ള
 അടുത്ത കുറുക്കു വഴി ആലോചിക്കയാവും

കരിയിലകൾ ചീഞ്ഞ മണം ഈ   പള്ളിക്കുള്ളിൽ  ഈ  മണം ഞാൻ മാത്രമാണോ അനുഭവിക്കുന്നത് എന്ന്‌  അത്ഭുതപെട്ടുപോയി. ചുവടുകളുടെ പതിഞ്ഞ ശബ്ദം പോലും പള്ളിയുടെ കൂറ്റൻ ചുവരുകളിൽ പ്രതിധ്വനിക്കുന്നു.മെഴുകുതിരികളുടെ വെട്ടവും  ചൂടും മണവും തങ്ങി നിന്ന അകത്തളത്തിന്  അഭൗമമായ ഒരു പരിവേഷമുണ്ടായിരുന്നു.
ഈ പള്ളിയിൽ എത്താൻ അര ദിവസത്തെ യാത്ര വേണ്ടി വന്നു .അടുത്തുള്ള അമ്പലത്തിലേക്കാണ് ഇനി  പോവേണ്ടത്.വഴിപാടുകളെപ്പറ്റിയൊന്നും അറിയില്ല.
കണ്ണടച്ച് നിന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ചു.പൂജാരിയോട് കാര്യം പറഞ്ഞു പണം കൊടുത്തു പടിയിറങ്ങി

  ഇനി എങ്ങോട് ?

ദൈവ രൂപങ്ങൾ ഒരുപാടുണ്ട്...
അവെരലാം ദിനരാത്രങ്ങൾ കഴിച്ചുകൂട്ടുന്ന ഇടങ്ങളുമുണ്ട്.
അലഞ്ഞു നടന്നാൽ ഭൂമിയിൽ കാണാനൊക്കുമോ പരകോടിയിലലിഞ്ഞ ശക്തിയെ!
ഒരുനിമിഷം ഹൃദയം കൊണ്ട്  എളിമയോടെ എന്തിനെയോ തൊഴുതു.
പ്രാർത്ഥിച്ചു.

എന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ടവന്റെ പിറന്നാളാണിത്.

ആപത്തിലും ദുഖത്തിലും പെടുത്താതെ കാക്കണം..
ആഗ്രഹങ്ങളും സ്വപ്നങ്ങളും നടത്തി കൊടുക്കണം....
ആനന്ദത്തോടെ സ്നേഹത്തോടെയിരിക്കാൻ കനിവുണ്ടാകണം..

കണ്ണിൽ ഒരുതുള്ളി എന്തോ തിളച്ചുരുകി... ഹൃദയത്തിനുള്ളിലെ തീരുമാനങ്ങൾ  ആ നീർതുള്ളിയെ പൊഴിക്കാതെ തിരിച്ചു വിളിച്ചു.
നിന്‍റെ പിറന്നാൾ...
ഒരു പക്ഷെ!...
ഇല്ല ആ വാക്ക്  ആലോചിക്കാൻ പോലും പാടില്ല.
കാലം കനിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ , വ്യവസ്ഥകൾ അനുവദിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ എന്നൊക്കെ  എന്നും ഓർത്തു നെടുവീർപ്പിടാറുള്ളതാണ്.എങ്കിലും എന്‍റെ ഹൃദയം നിറഞ്ഞു പതഞ്ഞു
ദുഃങ്ങളെയും നടന്നേക്കാമായിരുന്ന സാധ്യതകളെയും പുറത്തേക്കു തുപ്പി...

നിന്‍റെ പിറന്നാൾ....
നക്ഷത്രങ്ങൾക്ക് കീഴെയുള്ള നമ്മുടെ രാത്രികൾ....
നിന്നെ ഉദരത്തിൽ വഹിക്കാൻ കൊതിച്ചിരുന്ന എന്‍റെ ഗർഭപാത്രം....
നിന്‍റെ മകളും
നിന്‍റെ അമ്മയും
നിന്‍റെ പാതിയും ഞാൻ.
മാറു ചുരക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി.  വേദനകൊണ്ട് അടിവയറു പിടയ്കുന്നു.
ഓരോ പിറന്നാളുകളിലും പതിവാണിതെല്ലാം .കാലത്തു പ്രാർത്ഥിച്ചു ഊണു ഉണ്ടാക്കും .
വിളമ്പുമ്പോൾ മതിയെന്നു പറയരുത്. ഉച്ചയുറക്കത്തിന് നിന്‍റെ തലയിണ ഞാൻ.....
എന്‍റെ ശ്വാസം..
നിന്‍റെ ശാന്തമായ മയക്കം...
  എന്‍റെ മാറിടം അപ്പോൾ സത്യമായും ചുരന്നു
നിന്‍റെ കുറുമ്പുകൾ....
നിന്‍റെ കണ്ണീർ വീണു പൊള്ളുന്ന എന്‍റെ പൊക്കിൾ.
എനിക്കും നിനക്കും ഇടയിൽ കാണാനാകാത്ത അനേകം പൊക്കിൾക്കൊടികൾ..
അവയിലൂടെ നിന്നിലേക്ക് കയ്‌പപ്പൊഴുകുന്നു 
നിയത് ശുദ്ധമാകുന്നു
എന്നിലേക്ക്  മധുരം നീറയുന്നു...

നീ അച്ഛനാവുന്നു...
നമ്മുടെ കുട്ടികൾ..
ഋതുവിന്റെ  കൊഞ്ചൽ..
സിദ്ധു കരയുമ്പോൾ എന്‍റെ അടിവയറു നോവും..
ആദ്യത്തെ കുഞ്ഞിനോടുള്ള തരിമ്പു  ഇഷ്ടക്കൂടുതൽ...
 

എന്‍റെ പ്രിയപെട്ടവനേ...  പുസ്തകങ്ങളാക്കിയ നിന്‍റെ കത്തുകൾക്കായി കാത്തിരുന്നു ഞാൻ തളർന്നു.
പ്രായമേറിയാലും  പ്രണയം കുറയില്ലല്ലോ...  ഞാനും നീയും
നമ്മുടെ ചെറിയ വീടും.
മുറ്റത്തെ വലിയ മരവും
മരത്തിലെ ഊഞ്ഞാലും
നീയും ഞാനും ഒന്നിച്ചിരിക്കാറുള ആ തടികസേരയും
നമ്മുക്കുണ്ടാവുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളും നമുക്കിഷ്ടമുള്ള ഞായറാഴ്ചകളും അങ്ങനെയെന്തെല്ലാമാണോ ഞാൻ വായിക്കാൻ കൊതിക്കുന്നത്.
ഇന്നും ഉറക്കം വരാത്ത രാത്രികളിൽ നിന്‍റെ ശബ്ദം  ഹൃദയത്തിൽ വീണ്ടും കവിതപോലെ കേൾക്കാറുണ്ട്.
നൂറ്.....
തൊണ്ണുയൊമ്പത്..
തൊണ്ണൂറ്റിയെട്ട്....

അമ്പത്തിയഞ്ചിന്റെ വഴിയിൽവെച്ച് ഉറക്കം എന്നെ  പിടിച്ചുവലിച്ചു കൊണ്ടുപോകുമ്പോൾ
എന്നെ പുതപ്പിച്ചു
നെറ്റിയിൽ ഉമ്മ തന്ന് 
വെളിച്ചം അണയ്ക്കുന്ന 
അച്ഛനാകും നീ.
നമ്മളിതായപ്പോൾ  നമുക്കു  എന്തെല്ലാമാണ് ഇല്ലാതായത്.
നീയും ഞാനും മാത്രമായി രണ്ടു വഴിക്ക്  നടക്കേണ്ടിവന്നപ്പോൾ  എത്ര വലിയ ലോകമാണ് അനാഥമായത്?
പ്രിയപെട്ടവനേ...
ഏറ്റവും നല്ല എഴുത്തുകാരാ...  എവിടെയെങ്കിലും നീയുണ്ട് എന്നറിയാം... ദയവു ചെയ്ത് എനിക്ക് എഴുതൂ....  വാക്കുകൾക്കിടയിൽ മന്ത്രം ഒളിപ്പിച്ച കഥകളും കവിതകളുമായി അവ പിച്ചവെക്കട്ടെ...
നിന്‍റെ പിറന്നാളുകൾ,
എന്നെ അനാഥയായ അമ്മയെപ്പോലെ പെരുവഴിയിൽ അലയ്ക്കുന്നു.
നിനക്കു ഒരുപിടി ചോറും മുലപ്പാലും തരാതെ  ഞാൻ നൊന്തു പൊടിഞ്ഞു പോകുന്നു...