ആകാശം മുഖം നോക്കിയാണ് കടലിനു നീല നിറമായത്‌
മുറിഞ്ഞ മരത്തിന്റെ ചോര വീണാണ് മണ്ണ് കറുത്തതു

ഉള്ളിലിരുന്നു സത്യം പറയാൻ തുടങ്ങുന്ന എന്നെ എത്ര തവണയാണെന്നോ ഞാൻ കഴുത്തു ഞെരിച്ചു കൊന്നിട്ടുള്ളത് !

എന്‍റെ കണ്ണീരെല്ലാം പാപത്തിൽ തിളച്ചു ഇരുട്ടിന്റെ ചുവരുകളിൽ  കറകളായി  തീർന്നിരുന്നു 
നിന്‍റെ കണ്ണീരാകട്ടെ  മോക്ഷം കിട്ടാത്ത  ലാവ  തുള്ളികളായി ,
ആത്മാവിൽ  അർബുദമായി  ,
ചതിക്കപ്പെട്ട  രോദനങ്ങളായി 

കേൾക്കുന്ന  പാട്ടിലും   ചുറ്റുമുള്ള   വായുവിലും  എന്‍റെ നഷ്ടബോധത്തിന്റെ  കയ്പ്പു  കലർന്നിട്ടുണ്ട് 
ഉന്മാദത്തിന്റെയും  സ്വപ്നത്തിന്റെയും  കൂടിക്കാഴ്ചകളിൽ  അബോധം  ഉറങ്ങുന്നിടത്തു  നിന്‍റെ ഹൃദയം കഴുത്തു കുരുങ്ങി  പിടക്കുന്നതു  എനിക്ക് കാണാം      

ഇനിയെങ്കിലും നന്നാവൂ എന്നോർമിപ്പിക്കാൻ ഞാൻ എന്നെ തന്നെ മരണ രംഗങ്ങൾ കാണിച്ചു പേടിപ്പിക്കാറുണ്ട്
ഇന്ന് കണ്ട  സ്വപ്നത്തിൽ  മരിച്ച ഞാൻ മഞ്ഞ നിറമായി മാറി
മഞ്ഞയുടെ ഭയപ്പെടുത്തുന്ന നിത്യതയിൽ കുടുങ്ങി എന്‍റെ ആത്മാവ് ശബ്ദമില്ലാതെ  നിലവിളിച്ചു

ഭ്രാന്തിയുടെ കരച്ചിലിന്റെയും പൊട്ടിചിരിയുടെയും 

കാരണം പോലെ നിഗൂഢമായ ,
എന്‍റെ നെറ്റിയിൽ നിന്ന് നിന്‍റെ വിയർപ്പിലേക്കു  അലിയുന്ന 

കുങ്കുമം  പോലെ ശക്തമായ  എന്തോ ഒന്ന് !

നീ  ഉണ്ടെന്നും ഇല്ലെന്നുമുള്ള
ഉറപ്പുകളിലും ഉറപ്പില്ലായ്മകളിലും കുരുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന
എന്‍റെ മനസമാധാനം !