കണ്ണീര്‍ ഉറഞ്ഞു മഞ്ഞു കണങ്ങളായ
എന്‍റെ കണ്‍പീലിത്തുമ്പത്ത്
ഏതോ സ്വപ്നത്തിന്‍റെ വെയില്‍
തിളങ്ങിത്തെളിയുമ്പോള്‍
ഇനിയും പൂക്കുമെന്നു കരുതി
ഹൃദയത്തിന്‍റെ ആഴത്തില്‍
സൂക്ഷിച്ച ഉണങ്ങിയ മരക്കൊമ്പില്‍
 ഭൂതകാലത്തിന്‍റെ മരം കൊത്തികിളി
മുറിവുകള്‍ തീര്‍ക്കുന്നു

ആത്മാവ് പെയ്യുമ്പോള്‍

തണുപ്പിന്‍റെ വേഗത്തിനൊപ്പം പറന്നെത്തിയ
മഴയുടെ ചിറകുകള്‍ എനിക്ക് ചുറ്റും വിടർന്നു ..
നിനച്ചിരിക്കാതെ കണ്ടതില്‍ മതിമറന്നു
 നിലാവും മഴയും ചുംബിച്ചത് ഇഷ്ടപ്പെടാതെ
ഒരു മേഖം ചന്ദ്രനെ  വലയില്‍'
ഇട്ടു പിടിച്ചു കൊണ്ട് പോയി.!
മഴയുടെ മങ്ങലില്‍
 മണ്ണും മരവും വിറകൊള്ളുമ്പോള്‍
ഓരോ തനുപ്പുതുള്ളിയും
 മണ്ണില്‍ വീണു മരിക്കുമ്പോള്‍
ഞാന്‍ എന്‍റെ ചില്ലുകൂട്ടിലെ
പച്ചപ്പിനെ താലോലിച്ചു.
കാറ്റില്‍ മരങ്ങള്‍ അനങ്ങാതെ നില്‍ക്കുന്നതും
എന്റെ മുറിയും ജനലചില്ലുകളും ഞാനും  മാത്രം ആടിയുലയുന്നതും
ഞാന്‍ കൌതുകത്തോടെ അറിഞ്ഞു..
ഞാനും ചെടിക്കുപ്പിയും പറന്നു പോകാതെ
എവിടെയോ മുറുക്കെപിടിച്ചു ഇരുന്നു
കടുത്ത വിഷാദം ഇട്ടു ഇളക്കിയെടുത്ത
സുലൈമാനികളില്‍ ഞാനെന്‍റെ
ഓര്‍മ്മകള്‍ കൊയ്തു..
എന്റെ ചില്ലുകുപ്പിയിലെ വെള്ളത്തില്‍
തിണര്‍ത്ത ആ ഇലക്കൂമ്പുകള്‍
പുറത്തെ മഴയില്‍ ഇറങ്ങണമെന്ന് നിലവിളിച്ചപ്പോള്‍
ഞാന്‍  അതിനെ  തുറന്നു വിട്ടു.
രാത്രിയിലെ കനത്ത മഴ കഴിഞ്ഞു
പിറ്റേന്ന് ഒന്നും സംഭവിക്കാത്ത മട്ടില്‍
വെയില്‍ വിരിച്ച  ചുറ്റുപാടു കണ്ടപ്പോള്‍
എനിക്ക് ചരി വന്നു.
 കുപ്പിച്ചില്ലു കൊണ്ട് ചോര പൊടിഞ്ഞ്
എന്‍റെ ചെടിയുടെ ഇലക്കുഞ്ഞുങ്ങള്‍
മണ്ണില്‍ മരിച്ചു കിടന്നു..
ആര്‍ക്കും പിടി കൊടുക്കാതെ
എന്‍റെ ഹൃദയം  ഹൈഡ്രജന്‍ബലൂണ്‍ പോലെ
ഉയര്‍ന്നു പോകുന്നത് നോക്കികൊണ്ട്
 ഞാന്‍ അടുത്ത യാത്രക്കൊരുങ്ങി..!

my love was like the snow..
cold ,white and melting...!

Little did I know you loved the warmest, intense colors ..

തനിച്ചാകുന്ന കാഴ്ചകള്‍

 നിന്‍റെ മുഖത്തിന്‍റെ സ്ഥാനത്ത് ഇരുട്ട് ..
ശബ്ദത്തിനൊപ്പം അനങ്ങുന്ന കണ്ണുകള്‍

കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല ..

മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തില്‍ നുരഞ്ഞ  പകലുകള്‍...

കൊതുകും ചൂടും പുകകൊട്ടാരത്തില്‍ നിറഞ്ഞു പരന്നു
നിന്നെ പ്രണയിച്ചു ..

ഉറക്കവും മയക്കവും സ്വപ്നവും സത്യവും 

ഒന്നായി ഒഴുകിനിറഞ്ഞ എന്‍റെ ബോധപ്പുഴകളില്‍

നിന്‍റെ ഓര്‍മ പായല്‍ പോലെ പടര്‍ന്നു

പൊട്ടിച്ചിരികളുടെ കിടങ്ങുകളിലേക്ക്
ഒരുമിച്ചു എടുത്തു ചാടാനും
രാവും പകലും തമ്മില്‍ വേര്‍തിരിക്കുന്ന
അതിരുകള്‍ വരെ നീന്താനും
എന്‍റെ ചുവന്ന പൊട്ടുകളുടെ നിറം കൂട്ടാനും
ശക്തമായ സ്നേഹത്താല്‍ എന്നെ കടപുഴക്കി എറിയാനും
ഇനി നീ ഇല്ലെന്നറിഞ്ഞു
വിങ്ങി എന്‍റെ ശ്വാസം പിടക്കുമ്പോള്‍
കാലത്തിന്‍റെ ഏതോ കോണില്‍ നിന്നു
വെളിച്ചത്തേക്ക് തെളിഞ്ഞു വന്ന ഒരു മുഖം കാണാം,
എന്‍റെ ഹൃദയമിടിപ്പോളം നേര്‍ത്ത
ഒരു തീവണ്ടിയുടെ കൂകല്‍ കേള്‍ക്കാം

ഇരുട്ടിന്‍റെ നിറം

രാവ് എല്ലാം ഒന്നാക്കി മാറ്റും...
വരണ്ട നിലമെന്നോ മഴക്കാടെന്നോ
മലകളെന്നോ താഴ്വര എന്നോ വിത്യാസപ്പെടുത്താതെ
മണ്ണായ മണ്ണിനെല്ലാം ഒരേ നിറം കൊടുക്കും...!
ഇവിടെ ആകാശം മണ്ണില്‍ വന്നു മുട്ടുന്ന ഈ ശൂന്യതയില്‍
ഞാന്‍ ....
അന്ന്... നക്ഷത്രങ്ങളുടെ കൊട്ടാരത്തിലെ തണുപ്പില്‍
 ഞാന്‍ വരച്ച , നീ നിറം കൊടുത്ത ആ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍
കഷ്ണങ്ങളായി പൊട്ടി ചിന്നി ചിതറി പറന്നു പോയി...
രക്തക്കുഴലുകള്‍ പോലെ വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞു സങ്കീര്‍ണമായ തെരുവുകളുടെ വെളിച്ചം മാത്രം കാണാം അങ്ങകലെ
അറ്റം മുറിച്ച മുടിയഴിചിട്ട അരയാല്‍ എന്നെ ഭയപെടുത്തി
വഴിയങ്ങനെ നീണ്ടു പായവേ എനെ കണ്ണുകള്‍ മാത്രം കാണുന്ന ചില നിറങ്ങള്‍ ഒപ്പിയെടുത്തു ഞാനെന്‍റെ മനസഞ്ചിയില്‍ പെറുക്കി വെച്ചു...
നിയോണ്‍ബള്‍ബുകളുടെ മഞ്ഞമണത്തിനു കീഴില്‍ എങ്ങുമെത്താതെ
വഴിയുടെ കറുപ്പില്‍ അലിഞ്ഞ് ഞാന്‍ !
ആകാശം കുട പോലെ എല്ലാ അരികുകളും മണ്ണില്‍ മുട്ടിച്ചു ഇപ്പോള്‍
എനിക്ക് ചുറ്റും നിവര്‍ന്നു
മണ്ണില്‍ മുഖം അമര്‍ത്തി ഞാന്‍ പടര്‍ന്നപ്പോള്‍ ,
എന്നെ മാത്രം ലോകമെന്നാക്കി ആകാശം എന്നെ മൂടിയപ്പോള്‍ ,
നക്ഷത്രബംഗ്ലാവ് ഞാനായി മാറി
അരികു ചെത്തിയ ചന്ദ്രനും വെള്ളിപ്പൊട്ടുകളായി നക്ഷത്രങ്ങളും....
നീ മാത്രം ഇല്ല  !
ഏകാന്തത കാച്ചിക്കുടിച്ചു ഞാന്‍ അങ്ങനെ കാത്തു കിടന്നു
മണ്ണിന്റെയും വിണ്ണിന്‍റെയും  സിദ്ധാന്തങ്ങള്‍
 ഒന്നാണോ എന്നറിയാന്‍...

Forgive us oh rose bud!

threads of water falls on her 
she stands on the empty earth where nothing grows 
the smell of the cold ,dark sorrow
tries to engulf her soul 
her existence shrinks and becomes and exclamatory sign
in that she kept herself and locked it 
nobody knows where she's gone 
except the creepy silence of the night 
but the rain falls again 
not knowing 
what happened to that girl 
who did put the sky as her veil 
laughter as her chastity 
playfulness as affaibility 
who puts veil on a rosebud?

to the memories of a eight year old girl-child who was killed by her own father for not putting veil on head

ഭ്രാന്തില്‍ നിറങ്ങള്‍ പൂക്കുമ്പോള്‍

പിങ്കും ഓറഞ്ചും നിറങ്ങളെ
 ഒന്നിച്ചു വിഴുങ്ങി
 പൂക്കളായി വിസര്‍ജിച്ച
കുറെ ബോഗന്‍വില്ല
ചെടികള്‍  എനിക്കു ചുറ്റും...

കറുത്ത ആകാശത്തിലെ
 ഇല്ലാത്ത നക്ഷത്രങ്ങളെ നോക്കി ഞാന്‍ നിന്നു

എന്നിലെ
പല ഞാനുകളുമായി
കണക്കു പറഞ്ഞു ഓഹരി എഴുതിയ ഞാന്‍
 ഭ്രാന്തിന്‍റെയും വിഷാദത്തിന്‍റെയും
നേര്‍ത്ത ഭിത്തികള്‍ക്ക്‌ നടുവില്‍
 എന്നെ തന്നെ കുഴിച്ചു മൂടി...

എന്‍റെതു മാത്രമായ സ്വപ്നങ്ങള്‍
ഞാന്‍ കൊടുക്കാത്ത
 പല നിറങ്ങളും വാരിപ്പൂശി
 എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തി ഉറഞ്ഞു തുള്ളി

ശബ്ദങ്ങളില്‍ ,ശ്വാസങ്ങളില്‍,
മൂളിപ്പാട്ടുകളില്‍  ഉരുക്കി
മുറിവിന്റെ അച്ചുകളില്‍
ഞാന്‍ എന്നെ ഒഴിച്ച് വെച്ചു..
.
പകലിനും രാത്രിക്കും ഇടയില്‍ ഉള്ള
 സര്‍വേക്കല്ലുകള്‍ കാണാതെ
 കണ്ണീരിന്‍റെ പുഴകളില്‍
ഞാന്‍ ചങ്ങാടം ഓടിച്ചു

ഭ്രാന്ത് പെരുത്തപ്പോള്‍
ആത്മാവിനെ മുറിച്ചു
ചരടായി പിന്നിയെടുത്തു
ചെവിപൊട്ടുന്ന മന്ത്രങ്ങള്‍ ജപിച്ചു
ഞാന്‍ എന്നെ വരിഞ്ഞു കെട്ടി

കടും നിറങ്ങള്‍ പടര്‍ന്ന
ഭ്രാന്തിന്‍റെ ദ്വീപുകളില്‍ നിന്ന്
 വന്‍കരകളുടെ ബ്ലാക്ക്‌&വൈറ്റ് മണ്ണിലേക്ക്
 ഞാന്‍ കുടിയേറി

പക്ഷെ ചരടിലെ
 ഏലസ് കിലുങ്ങാന്‍ കാത്തിരിക്കും.
സമയവും ഇരുട്ടും വെളിച്ചവും
 പൂക്കളും ശബ്ദവും പാട്ടും ഇല്ലാത്ത
തുരങ്കങ്ങളില്‍ ചേക്കേറണം
എനിക്ക്