മരത്തിന് ചുറ്റും

വള്ളിപ്പടർപ്പുകൾ ആയിരുന്നു

അവയിലെല്ലാം നിറം പൊടിച്ചിട്ട പോലെ പൂക്കൾ ഉണ്ടായിരുന്നു

പതിഞ്ഞു മിണ്ടുന്നൊരാൾ 

ആ പൂക്കൾ പോലെ ചിരിക്കുമായിരുന്നു

വെയില് പോലെ തെളിഞ്ഞ നിസംഗതയുള്ള ഒരുത്തിയോടു ഇവക്കൊക്കെ പ്രേമമായിരുന്നു

ഇളം നിലാവിൽ ഇരുന്നപ്പോൾ എനിക്ക് പെട്ടെന്ന് പഴയ ഒരു കഥ ഓർമ വന്നു. 

കഥ എന്നാല് കഥയിലെ ഒരു രംഗം. നിലാവിൽ ഇലകളിൽ എല്ലാം മുത്തും വൈരവും പതിച്ച കാട്ടിലൂടെ നടന്നു പോകുന്ന ഏതോ നാട്ടിലെ ഏതോ രാജാവും പെൺമക്കളും. കഥയിൽ നിന്ന് സ്വതന്ത്രരായി അവർ ഒരേ ഒരു രംഗത്തിൽ കുടി കൊണ്ട് എൻ്റെ ഹൃദയത്തില് തങ്ങി നിൽക്കുന്നു. നിലാവുള്ളരാത്രികളിൽ ഞാൻ അവരെ ഓർക്കുന്നു. കഥാ പശ്ചാത്തലം ഇല്ലാത്ത തുടക്കവും ഒടുക്കവും മറന്നു പോയ ഒരു രംഗം. നിലാവ് ഇപ്പോള് വളരെ മാർദവം നിറഞ്ഞു തണുപ്പോടെ എൻ്റെ ചുറ്റും നിന്നു. ഇലകളിൽ നിന്ന് ഇലകളിലേക്ക് ഒഴുകി. മരച്ചുവട്ടിൽ നൂല് പോലെ വന്നു വീണു. എൻ്റെ ഈ നിലാവിൻ്റെ അടിയിലെ ഇരുപ്പ് ആരുടെ കഥയിലെ ഏതു രംഗമായിരിക്കും?

‏

I think the air of any pilgrim centre

Any spiritual hub is filled with grief , helplessness and

tears of regret

There is a pause

A pause to remember how greedy we have been

How ungrateful we have been to life

How transactional we have become

How happiness escaped from us like sand in an hourglass

How loveless each day has been

No matter how much commercial the places have become ,

The air has this very sharp pain of sorrow

The surrendering to something we don't know quite

Seeking reassurance and redemption to something no one ever understood the nature of

People walking on and along the thin thread of devotion and madness

The lady was standing next to me when we were inside,

She couldn't pray

She cried and cried

Loud

As if she just gotten her heart broken

Everyone asked her to push through the crowd and go outside to cry

I couldn't stop my tears seeing her cry

She urged everyone around to weep about existence, silently

The very misery of ignorance of it

It's been an hour since I've been sitting close to her

Close enough to see her

Far enough to keep her prayers only between her and her god 

സ്നേഹം എന്ന് ഉറപ്പിച്ച് പറയാൻ കഴിയാത്ത പല കെട്ടുപാടുകളിലും

പെട്ട്

എന്നും ഉറങ്ങുന്നതിന് മുൻപ് നാളെ മുതൽ നന്നായി സ്നേഹിക്കണം എന്ന് തീരുമാനിച്ച് കിടക്കുന്ന മനുഷ്യരിൽ പെട്ടവരാണോ നിങ്ങൾ

ആണെങ്കിലും അല്ലെങ്കിലും നിങ്ങൾക്ക് ഇത് വായിക്കുന്നത് നിർത്താം

താഴേക്ക് ഉള്ളത് സ്നേഹം എന്താണെന്ന് ഇതുവരെ മനസ്സിലാവാത്ത എൻ്റെ കുറെ സംശയങ്ങളും അനുഭവങ്ങളുമാണ്

പുതിയ സ്ഥലങ്ങളിലെ ആദ്യമായി കാണുന്ന മരങ്ങളുടെ കൊഴിഞ്ഞ ഇലകൾ, ചില പൂക്കളുടെ ഇതളുകൾ ഒക്കെ പെറുക്കി ബാഗിലിട്ട് പിന്നെ അതൊരു പുസ്തകത്തിൽ ഞാൻ അടച്ചു വെക്കുന്നത് എന്നെങ്കിലും 

നിന്നെ കണ്ടു മുട്ടുമ്പോൾ അത്തരം ഇലകളും പൂക്കളും ഒട്ടിച്ച കടലാസിൽ നിൻ്റെ പിറന്നാളിനോ മറ്റോ പ്രേമലേഖനം എഴുതാനാണ്

നോക്കൂ നിന്നെ എനിക്കു അറിയുക പോലുമില്ല. 

നിന്നെ കണ്ടുമുട്ടാൻ ഉള്ള സാധ്യത പോലും ആയിരത്തിൽ ഒന്നായിരുന്നിട്ടും

ഞാനിങ്ങനെ പൂക്കളും എഴുത്തുകളും കാത്തു സൂക്ഷിച്ചു വെക്കുന്നത് ആയിരിക്കാം സ്നേഹം

അന്നൊരിക്കൽ കൂട്ടുകാരി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്

അവളുടേ അമ്മയുടെ അനിയത്തിയും ഭർത്താവും സ്വന്തം മക്കൾ വേണ്ട എന്നു വെച്ച് ചേച്ചിയുടെ മക്കൾക്ക് വേണ്ടി ഭക്ഷണവും സ്നേഹവും ഒക്കെ പകുത്തു കൊടുക്കുന്നത്

അതായിരിക്കാം സ്നേഹം

ഒരു മനുഷ്യരിലും സ്നേഹത്തെ പിടിച്ചു കെട്ടിയിടാതെ അലഞ്ഞ് തിരിഞ്ഞ് അവനവനെ ലോകത്തിന് വെറുതേ കൊടുക്കുന്ന കുറെ ആളുകളില്ലേ 

അത് സ്നേഹമായിരിക്കും

ക്ഷമിക്കാൻ പറ്റാത്ത പല ദുഷ്ടതകളും ചെയ്ത നമ്മളെ തന്നെ ഇടക്ക് നമ്മൾ ചേർത്ത് നിർത്താരില്ലെ? 

വല്ലാതെ വേദനിച്ച് ഇരിക്കുമ്പോൾ എല്ലാം ശരിയാകുമായിരിക്കും എന്ന് പറഞ്ഞ് ചുരുങ്ങി കൂടി സ്വയം ഒരു കുഞ്ഞിനെ പോലെ സ്വയം സമാധാനിപ്പിക്കാറില്ലെ? 

അതെല്ലാം സ്നേഹം തന്നെ ആയിരിക്കാം

ജീവിച്ച് ജീവിച്ച് എന്തെല്ലാം സ്നേഹമല്ല  എന്നും നമ്മളെല്ലാവരും മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുണ്ടല്ലോ

ഞാൻ കണ്ട മരങ്ങളും

കാട്ടുപൂക്കളും 

പുഴയുടെ ശക്തിയും മയവും

കേട്ട ശബ്ദങ്ങളും 

ഞാൻ മരിച്ചാൽ എവിടെ പോകും!

കഥകൾ അറ്റം മുറിഞ്ഞ് അലഞ്ഞ് പോവില്ലെ? 

സ്നേഹം പാതി വഴിയിൽ ദുഃഖത്തിൻ്റെ വലയത്തിൽ പെട്ടുപോവില്ലെ?

പിറ്റേന്ന് ചായ ഉണ്ടാക്കാൻ വാങ്ങി പാലിൻ്റെ കവർ വിറങ്ങലിച്ചു പോവില്ലേ?

അവധിക്ക് പോവാൻ തീരുമാനിച്ച സ്ഥലങ്ങൾ ഞാനെവിടെ എന്നോർത്ത് കാത്തിരിക്കില്ലെ?

ഞാൻ ക്ഷമിക്കാൻ ബാക്കി ഉള്ള ഒന്നോ രണ്ടോ ആത്മാക്കളുടെ ഹൃദയത്തില് ഭാരം തോന്നില്ലെ?

എന്നോട് ക്ഷമിക്കാൻ കാത്തിരുന്ന ചിലർക്ക് വേദന തോന്നില്ലേ?

ജീവിതം ഇത്ര പുതുമയുള്ളതും

ആഴമുള്ളതും ആയിട്ടും ഒരാൾക്ക് പോലും നിത്യത ബാക്കി വെക്കാത്ത വ്യവസ്ഥ എന്നെ വേദനിപ്പിക്കുന്നു, ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്നു

ജീവിക്കുമ്പോഴും ജീവിക്കുന്നില്ല എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്നു

മലയിൽ പാറ അറ്റമില്ലാത്ത പോലെ നീണ്ടു. ഇടക്കു മണ്ണുള്ളിടത്ത് വളർന്ന പുല്ലിലെല്ലാം പൊട്ടു പോലെ പൂക്കൾ. മലയുടെ തുമ്പത്ത് ഒരു മരമുണ്ട്. മരത്തിൻ്റെ ചോട്ടിൽ ആരൊക്കെയോ കുടിച്ച കുപ്പികൾ ഉടഞ്ഞു മണ്ണോടു ചേർന്നത് പോലെ കിടക്കുന്നു. മരത്തിൻ്റെ ചില്ലകൾ യക്ഷിയുടെ മുടി പോലെ ഞങ്ങളെ മൂടി. ഞങ്ങളുടെ ഉമ്മകൾക്കിടയിൽ ആര്യേപ്പിലയുടെ കയ്പ്പ് പെട്ടു. പുറം ലോകത്ത് നിന്നു കാണാത്ത വിധം വേപ്പ് മരവും ഞങ്ങളും മറഞ്ഞിരുന്നു. ചുംബനങ്ങൾക്കു മഴയുടെ തണുപ്പ് തോന്നി, വേപ്പിലകളാൽ എൻ്റെ ചുണ്ടുകൾ മൂടിയപ്പോൾ അവൻ ചിരിച്ചു. ഇലകൾ മാറ്റാതെ തന്നെ വീണ്ടും ചുംബിച്ചു. സന്ധ്യയുടെ വെളിച്ചവും ഇരുട്ടും കുഴഞ്ഞ നേരത്ത് കയ്പും മധുരവും തൊട്ടെടുത്ത് സ്നേഹവും പ്രേമവുമല്ലാത്ത ചെറിയ വേദനയിൽ നിറഞ്ഞു ഞാൻ നിന്നു. 

പേരക്കമാങ്ങ മൾബറി ചാമ്പങ്ങ മുതലായ എല്ലാ പഴങ്ങളും മരങ്ങളും ഞങ്ങളുടെയായിരുന്നു. വഴിയിലെ വലിയ കിണറ്റിലെ പാതാള ആഴങ്ങളിലേക്ക് കപ്പിയും കയറുമിട്ട് കോരുന്ന തണുത്ത വെള്ളം കുടിച്ച് കരിയിലകൊണ്ട് സ്വന്തം മൂടിയിട്ട്‌ ഒളിച്ചു കളി കളിച്ചു ഇടക്കു കാറ്റ് വീശുമ്പോൾ റബർ ഇല ഏറ്റവും കൂടുതൽ കയ്യിലാക്കുന്ന പുതിയ കളി ഉണ്ടാക്കി അങ്ങനെ നടന്നു നടന്നാണ് സ്കൂൾ വിട്ട് വീട്ടിൽ പോയിരുന്നത്. പാതി വഴിക്ക് ഒരു നല്ല അമ്മ ഉണ്ട്. അവിടെ വെള്ളം കുടിക്കാൻ ഞങൾ കൂട്ടമായി പോകും. അവർ ഞങ്ങൾക്ക് കഞ്ഞിവെളളമാണ് തരുക . അശ്രദ്ധയോടെ എന്ന പോലെ വളരെ ശ്രദ്ധയോടെ അതിൽ കുറെ ചോറ് വറ്റുകൾ കാണും. ഇന്നവരുടെ തല നരച്ചു. ഹൃദ്രോഗം പിടിപെട്ടു.  ആ കഞ്ഞിവെള്ളവും ചോറുവറ്റും കാരണം തടി നന്നായ ഞങ്ങളൊക്കെ വലുതായി പല നാട്ടിലെത്തി.