അക്ഷരസങ്കേതങ്ങള്‍

മറവി കൊണ്ട്  ചിതല്‍പുറ്റ്‌ കെട്ടി
 ഓര്‍മകളെ എല്ലാം അതില്‍ വെച്ച്
അടക്കാന്‍ കഴിയുമോ?
സങ്കടമെല്ലാം കൂന കൂട്ടിയിട്ടു
കത്തിച്ചു
ചാരം കണ്ണീരില്‍
ഒഴുക്കിക്കളയാന്‍ പറ്റുമോ?
ഭൂതകാലത്തിലേക്ക് റീവൈന്‍ഡ ചെയ്യാനോ
 ഇഷ്ടമില്ലാത്ത  രംഗങ്ങള്‍ ഡിലീറ്റ്
ചെയ്യാനോ കഴിയുമോ?
ഈ നിമിഷം അവസാനിക്കാതെ ഇരിക്കട്ടെ
എന്ന ആഗ്രഹം ഒരിക്കലെങ്കിലും
സാധിച്ചു കിട്ടുമോ?
മണ്ണപ്പത്തിന്‍റെ സമൃദ്ധിയിലോ
ഊഞ്ഞാലിന്‍റെ തുമ്പത്തെ ആശ്ചര്യത്തിലോ
ജീവിതത്തെ ചെറുതാക്കി എടുക്കാനുള്ള വരം
എവിടുന്നെങ്കിലും കിട്ടുമോ?
പ്രണയക്കനലിന്‍റെ പൊള്ളല്‍
ഏല്‍ക്കാതിരിക്കാന്‍ പറ്റുമോ?
മകരക്കുളിരും ചാറ്റല്‍ മഴയുടെ കുസൃതിയും
പൌര്‍ണമികളുടെ നനഞ്ഞ വെട്ടവും
തിരകളുടെ താലപ്പൊലിയും
എല്ലാം ചെപ്പില്‍ അടച്ചു കാത്ത് വെക്കാന്‍ പറ്റുമോ?
ഇതൊന്നും കഴിയാത്ത കാലങ്ങളോളം
ഹൃദയത്തിന്‍റെ പായല്‍ പിടിച്ച ഭിത്തികളില്‍
 കരിക്കട്ട കൊണ്ട് എഴുതുന്ന
എന്റെ കവിതകള്‍ ഈറ്റുനോവ്
എടുത്തു ജനിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും...

ഇലപ്പൊരുളുകൾ

ഞെട്ടറ്റു വീണപ്പോള്‍ പഴുത്തില കരഞ്ഞത്
തളിര്‍ക്കുമ്പോഴെ കരിഞ്ഞു കൊഴിയുന്ന
പല പച്ചിലകളെയും ഓര്‍ത്തായിരുന്നു

കെട്ടുകഥ

കവിളില്‍ ചായം പുരട്ടി
 സന്ധ്യ എവിടെയ്ക്കോ പോവാന്‍ നിന്ന നേരം
 ഒരു കുയില്‍
പൂക്കളില്ലാത്ത  വാകമരത്തിന്‍റെ
കൊമ്പില്‍ വന്നിരുന്നു
വാകമരം കുയിലിനോട് ചോദിച്ചു
"കാക്കയുടെ കൂട്ടില്‍ മുട്ട ഇട്ടതിനു
വഞ്ചന കുറ്റം ചുമത്തി
ജയിലില്‍ അടച്ച കുയില്‍ അല്ലെ നീ ?"
കുയില്‍ വിദൂരതയില്‍ നോക്കി മറുപടി പറഞ്ഞു.
".അതെ....കഠിനതടവ്‌
കഴിഞ്ഞു വരുന്ന വഴിയാണ്
എനിക്ക് കൂടില്ലാഞ്ഞിട്ടല്ല
മുട്ട വിരിയിക്കാനും മക്കളെ വളര്‍ത്താനും
ഒന്നും എനിക്കറിയില്ല ..
പാട്ട് പാടാനും
പുലര്‍ച്ചയ്ക്ക് സംഗീതം കേള്‍പ്പിച്ചു
മറ്റുള്ളവരുടെ മനസ് സന്തോഷിപ്പിക്കാനുമേ എനിക്കറിയു.."
വാക മരം ഒരു നെടുവീര്‍പ്പോടെ പറഞ്ഞു...
"കുയില്‍ ഇല്ലാത്ത കാടും നാടും എന്തിനു കൊള്ളും?
നിന്റെ പാട്ടില്ലാതെ ഇവിടമെല്ലാം ഉറങ്ങി പോയി..
നിന്‍റെ മുട്ടകള്‍ ശത്രുമൃഗങ്ങള്‍ ഭക്ഷണമാക്കി
നിന്‍റെ കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ കൊത്തിയോടിക്കപ്പെട്ടു..
കാലവും സമയവും  മറന്നു
ഞാന്‍ പൂക്കാന്‍ പോലും മറന്നു നില്‍ക്കുന്നത് കണ്ടില്ലേ ?
കാക്കയും, കാക്ക പണം കൊടുത്തു
 വശപ്പെടുത്തിയ നിയമവ്യവസ്ഥയും
 ഇവിടം ഒരു നരകമാക്കി.."
കാലം  മറന്നു വസന്തം വന്നതറിയാതെ
 പൂക്കാന്‍ മറന്ന പൂവാകയുടെ കൊമ്പില്‍ നിന്നും
 കുയില്‍ എവിടെക്കോ പറന്നു...
ചിറകടി യുടെ ശബ്ദം പോലും കേള്‍ക്കാത്ത
 നിശബ്ദതയുടെ,
 ഏതോ തമോഗര്‍ത്തത്തിന്‍റെ ചുഴികളില്‍
നിന്ന് കുയിലിന്‍റെ കിതപ്പ്
മാത്രം അലിഞ്ഞില്ലാതെയായി...

ത്രാസ്...

ജനല്ചില്ല് തുറന്നപ്പോള്‍ കാറ്റില്‍ കുഴഞ്ഞ

നിലാവെട്ടം അകത്തുവന്ന്

മുറിയുടെ കോണില്‍ പതുങ്ങി നിന്നു.

പുറത്തെ പേരറിയാത്ത ഏതോ മരത്തിന്റെ

 ഇലകളുടെ ഇടയില്‍ നിന്ന് വലയില്‍ കുടുങ്ങിയ

 മീനിനെ പോലെ   പോലെ ചന്ദ്രന്‍ വേദനയോടെ 

എന്നെ നോക്കി

ഞാന്‍ തൂക്കുകയര്‍ വിധിച്ച കൊലയാളി

  ഇപ്പോള്‍ ചലനമറ്റ്, അടയാത്ത കണ്ണുകളോടെ ലോകത്തെ നോക്കി തൂങ്ങിയാടുന്നുണ്ടാകും...!

നിലാവിന്റെ കൂടെ വന്ന പേടി ,

മൂര്‍ച്ചയുള്ള നാവുകൊണ്ട് 

എന്റെ അടുത്തേക്ക് വന്നപ്പോള്‍ 

പൊതുനീതിയെന്ന പുതപ്പുകൊണ്ട്‌ 

എന്റെ കണ്ണുമൂടി ഉറക്കം നടിച്ചു ഞാന്‍ കിടന്നു

ഇരുട്ടില്‍ ഒളിപ്പിച്ചത്..

അവൾ അന്വേഷിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു
"പൂമ്പാറ്റകൾ എവിടെയാണ് ഉറങ്ങുന്നത് ?
ഒരു കരിമേഘം മാറിയപ്പോൾ കുത്തിയൊഴുകി വന്ന
നിലാവ് അവിടെയാകെ തളം  കെട്ടി
രാവിന്റെ പരമ രഹസ്യങ്ങൾ വെളിവാകാൻ തുടങ്ങിയതിൽ
മനം നൊന്തു പ്രകൃതി ഒന്നു  തേങ്ങി
വഴിയിൽ കണ്ട കുറച്ചു കരിവണ്ടുകളോട് അവൾ
ചിത്രശലഭങ്ങൾ എവിടെ പാർക്കുന്നുവെന്നു തിരക്കി  ...
"അവ ഉറങ്ങാറില്ലല്ലോ  ..നിറവും അഴകുമെല്ലാം
കയ്യിൽ  ഇരിക്കുമ്പോൾ അവ എങ്ങനെ ഉറങ്ങും ...
രാത്രിയുടെ കറുപ്പിൽ അവ ലയിച്ചു  ചേരുകയാണ് പതിവ് ..
പക്ഷെ നീ എന്തിനാണ് ഈ കാട്ടിലേക്ക് വന്നത്?
നിന്റെ അഴകും നിറവുമെല്ലം അത് പോലെ ഇല്ലാതാക്കാനുള്ള വിദ്യ നിനക്കറിയുമോ ?"
അവൾ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു...
"ഞങ്ങൾ നാട്ടിലെ പൂമ്പാറ്റകൾക്ക്   ഇതൊന്നും അറിയില്ല ..."
വണ്ട്‌ അവളെ അനുഗ്രഹിച്ചു
കരിനീല നിറം അവളിൽ നിറഞ്ഞു
പിന്നീടാരും അവളെ കണ്ടില്ല ...
മായാത്ത ഇരുട്ടിൽ  എവിടെയോ
തൻറെ  ചിറകുകളും ഒളിപ്പിച്ചു അവൾ ലയിച്ചു ചേർന്നിരുന്നു

മഴയും പ്രണയവും

മഴ പെയ്യുമ്പോള്‍ വെള്ളത്തുള്ളികള്‍
 മാത്രമാണോ താഴേക്ക്‌ വരുന്നത് ?
മണ്ണിനെ മനസാക്കി എഴുതിയ കുറെ കവിതകള്‍
മുളകളായി പൊട്ടിവിരിയാന്‍
സ്വര്‍ഗം അനുഗ്രഹിക്കുന്നതു അപ്പോഴല്ലേ ?
നന്മയും സന്തോഷവും വിരഹവും പ്രണയവും
ദുഖവും മരണവുമെല്ലാം പല നിറങ്ങളില്‍ പെയ്യുന്നില്ലേ ?
മഴതുള്ളിയില്‍ നിറമില്ല എന്നാരാ പറഞ്ഞെ ?
ഒരായിരം മഴവില്ലിനെ
ഗര്‍ഭം ധരിച്ചല്ലേ ഓരോ തുള്ളിയും താഴേക്ക്‌ പറക്കുന്നത്?
ഓരോ മഴത്തുള്ളിയും ഒരായിരമായി
വേര്‍പിരിഞ്ഞു കവിളില്‍ വന്നു
ചുംബിക്കും പോലെയാണ് പ്രണയം
എന്നവനു തോന്നി
പനിചൂടില്‍ ഉരുകുമ്പോള്‍
നെറ്റിയില്‍ നനച്ചിട്ട തുണിതുമ്പില്‍ നിന്ന്
കിട്ടുന്ന തണുപ്പിന്റെ സുഖം പോലെ....
"പുതുമഴ കൊള്ളേണ്ട...പനിപിടിക്കും"
എന്ന വാക്കുകളെ മുറിച്ചു
പെരുമഴക്കാട്ടിലേക്ക് ഓടിക്കയറുന്ന
കുട്ടിയുടെ വാശി പോലെ ...
വെയില്‍ അധ്വാനിക്കാനും
മഴ പ്രണയിക്കാനും ഓര്‍മിപ്പിക്കുന്നു എന്ന്
 പണ്ടാരോ പറഞ്ഞപോലെ
പ്രണയത്തിന്റെ ഓരോ നിറങ്ങളും
ഒരു മഴക്കും മറ്റു മഴക്കും ഇടയിലുള്ള
ആ തണുത്ത കാറ്റിനേക്കാള്‍ സുഖകരമാണ്
എന്ന് അവന്‍ ഓര്‍ത്തു...
പ്രണയപ്പനി പിടിക്കും എന്നറിഞ്ഞിട്ടും
എന്തെ പുതുമഴ നനഞ്ഞത്‌ ?
പനി വരുന്നത് നല്ലതാ...
ഉള്ളിലെ ആശുധികളെ
ചൂടാല്‍ ഉരുക്കി അത് പുറം തള്ളുന്നില്ലേ..

കൊലച്ചതികള്‍....!

വയറ്റില്‍ അതേ  ഇടിയും തൊഴിയുമാണ്...
എന്ത് കുറുമ്പനായിരിക്കും അകത്തു
ഉള്ളതെന്നോര്‍ത്തു അവള്‍ മെല്ലെ
ചിരിച്ചു...
ഇപ്പോള്‍ തീരെ വയ്യതായിട്ടുണ്ട്...
ക്ഷീണവും അസ്വസ്ഥതയും കൂടുതല്‍ ആണ്...
ഒന്നും കഴിക്കാനും കഴിയുന്നില്ല..
എന്നാ ഇവന്‍ ഒന്ന് പുറത്തു വരുക...!
വയറില്‍ തഴുകി കൊണ്ട് അവള്‍ ഓര്‍ത്തു...
മുറിക്കു വെളിയില്‍...കഴിക്കാത്ത ഭക്ഷണം പാത്രത്തില്‍ നിന്ന് മാറ്റാന്‍ അവളുടെ ഭര്‍ത്താവ് വന്നു നില്‍പ്പുണ്ടായിരുന്നു...

കുഞ്ഞു ജീവൻ തുടിപ്പ്  വെച്ച നാളിൽ  കീചകവധം ആട്ടക്കഥ
 ഡോക്ടര്‍ക്ക്‌വന്‍തുക കൊടുത്തു അവളുടെ വയറ്റില്‍ കളിപ്പിച്ചപ്പോള്‍ അയാള്‍ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല ആ ജീവന്റെ സത്തെല്ലാം ഊറി വന്നു അവളുടെ കാലിലെ ചങ്ങല ക്കഷ്ണങ്ങളായി
രൂപമെടുക്കുമെന്ന്‍....!
പക്ഷെ....അവള്‍  അപ്പോഴും വയറ്റില്‍ ചുമക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു
എപ്പോഴും ഉള്ള അനക്കങ്ങളായി....
ചവിട്ടലും കുത്തലുകളുമായി...
ആ കുറുമ്പുകാരനെ ...!
വര്‍ഷങ്ങളായി ചുമക്കുകയാണ്...ഒരിക്കലും  വെളിച്ചം കാണാന്‍ സമ്മതിക്കാതെ...
.അവളുടേത്‌ മാത്രമായി അങ്ങനെ....